بیماری شاگاس که به نام تریپانوزومیازیس آمریکایی نیز شناخته می شود، یک بیماری انگلی استوایی است که توسط انگل تک یاخته ای Trypanosoma cruzi ایجاد می شود. این بیماری عمدتاً در آمریکای لاتین یافت می شود، جایی که از طریق نیش حشرات تریاتومین آلوده به انسان منتقل می شود که به آن “حشره های بوسیدن” نیز می گویند. بیماری شاگاس همچنین می تواند از طریق انتقال خون، پیوند اعضا و از مادر به نوزاد در دوران بارداری منتقل شود.
بیماری شاگاس دو مرحله مجزا دارد: حاد و مزمن. مرحله حاد معمولا مدت کوتاهی پس از عفونت رخ می دهد و ممکن است با علائم خفیف یا بدون علائم ظاهر شود. با این حال، در برخی موارد، افراد ممکن است تب، خستگی، بدن درد، بثورات پوستی، تورم در محل عفونت و تورم پلک ها را تجربه کنند. در حالی که علائم مرحله حاد ممکن است خود به خود برطرف شوند، اگر درمان نشود، عفونت می تواند به فاز مزمن پیشرفت کند.
مرحله مزمن بیماری شاگاس می تواند بسیار شدیدتر باشد، زیرا این انگل می تواند طی سالیان متمادی به قلب، سیستم گوارشی و سیستم عصبی آسیب برساند. شایع ترین و جدی ترین عارضه بیماری مزمن شاگاس، کاردیومیوپاتی است که می تواند منجر به نارسایی قلبی، آریتمی و مرگ ناگهانی قلبی شود. علاوه بر این، افراد مبتلا به بیماری شاگاس مزمن ممکن است به دلیل آسیب به مری و عوارض روده بزرگ که می تواند منجر به یبوست شدید یا مگاکولون شود، در بلع دچار مشکل شوند.
تشخیص بیماری شاگاس می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا بسیاری از افراد ممکن است علائمی از خود نشان ندهند یا تا زمانی که مرحله مزمن بیماری از قبل ایجاد نشده است به دنبال مراقبت پزشکی نباشند. آزمایش‌های آزمایشگاهی، از جمله آزمایش‌های خون و آزمایش‌های واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR)، می‌توانند برای تشخیص وجود انگل در خون استفاده شوند. علاوه بر این، الکتروکاردیوگرام و مطالعات تصویربرداری ممکن است برای ارزیابی عوارض مربوط به بیماری شاگاس استفاده شود.
درمان بیماری شاگاس زمانی موثرتر است که در مرحله حاد عفونت شروع شود. داروهای ضد انگلی مانند بنزنیدازول و نیفورتیموکس برای از بین بردن انگل و جلوگیری از پیشرفت به فاز مزمن استفاده می شود. در مرحله مزمن، درمان بر مدیریت علائم و عوارض بیماری متمرکز است. متأسفانه، گزینه های درمانی محدودی برای افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی پیشرفته یا سایر عوارض شدید بیماری مزمن شاگاس وجود دارد.
پیشگیری از بیماری شاگاس شامل اجتناب از تماس با حشرات تریاتومین و انجام اقدامات احتیاطی برای کاهش خطر انتقال از طریق انتقال خون یا پیوند اعضا است. علاوه بر این، زنان باردار مبتلا به بیماری شاگاس باید مراقبت های پزشکی مناسب را برای کاهش خطر انتقال عفونت به نوزادان خود دریافت کنند.
در نتیجه، بیماری شاگاس یک نگرانی بهداشت عمومی مهم در آمریکای لاتین است و به دلیل مهاجرت و سفر به طور فزاینده ای در سایر نقاط جهان شناخته می شود. تلاش برای افزایش آگاهی در مورد بیماری شاگاس، بهبود دسترسی به تست های تشخیصی و درمان، و جلوگیری از انتقال برای رسیدگی به این بیماری نادیده گرفته شده استوایی و کاهش تاثیر آن بر افراد و جوامع آسیب دیده ضروری است.
اولین باشید که نظر می دهید